Soms spreekt het onbewuste in kleur en vorm, nog voordat woorden het kunnen. Dit werk ontstond intuïtief, als een fluistering van binnenuit. Eén huis, twee werelden — een spiegel van mijn verleden, mijn groei en mijn diepste weten.

Vanaf 1 januari 2025 is het uitdaagrecht officieel verankerd in de Nederlandse wetgeving. Maar wat houdt dit recht precies in? En hoe kunnen burgers en ambtenaren hier concreet mee aan de slag?

Al jarenlang gebruik weegbree voor allerlei doeleinden. Het begon ooit bij een insectenbeet. In één van mijn geneeskrachtige kruiden boeken las ik dat je weegbree tussen je vingers of beter nog tussen je tanden/kiezen moet kneuzen (wegens de enzymen) en deze op de plek van de insectenbeet te wrijven. Het zou de beet en de jeuk verzachten. Tot grote verbazing merkte ik niets meer van de beet. En geen jeuk. Ik ben allergisch voor dazen en ik moet eigenlijk altijd Deet én allergie-pillen meenemen wanneer ik op pad ga. Maar vaak vergeet ik dat mee te nemen. Mijn allergische reacties zijn behoorlijk heftig maar gelukkig niet levensgevaarlijk. Wanneer ik mijn allergie-pillen vergat, plukte ik wat weegbree om de beet of soms meerdere beten te behandelen. Even flink tussen de vingers kneuzen zodat het sap loskomt en daarna direct op de plekken smeren. De jeuk en de pijn word meteen verzacht. De beetplekken worden ook minder groot en hard.

"Wat ik leerde van het niet willen schrijven'" klinkt héél tegenstrijdig hé? Er zijn periodes waarin schrijven niet vanzelf komt. Niet omdat er niets te zeggen is, maar omdat mijn hoofd, m'n hart of m'n lichaam even weigert mee te doen. Soms is het te veel om te schrijven. Zoveel onderwerpen waar ik blogs over wil schrijven, allemaal vanuit mijn eigen perspectief en de vele ervaringen die ik gedurende jaren heb opgedaan. Schrijven aan mijn boek gaat met vlagen wat lastiger. Niet dat ik het niet wil schrijven maar af en toe is het nodig om daar afstand van te doen door een korte pauze in te lassen. Voor iemand die schrijven ziet als helderheid, als richting, voelt dat als stilstand. Zelfs een tikkeltje falen. Maar ik ontdekte dat die stilstand óók beweging is, alleen minder zichtbaar.

Er zijn vragen die je niet stelt met je hoofd, maar met je hart. Vragen die niet zomaar opkomen, maar zich langzaam in je bewustzijn nestelen. Waarom ben ik hier?  is zo'n vraag. Geen losse gedachten, maar een fluistering die steeds terugkeert. In dromen, in keuzes, in stiltes.

Ze noemden me een einzelgänger. Alsof het iets was om je voor te schamen. Een stempel die ik jarenlang probeerde weg te poetsen door mezelf in de drukte te verliezen. Maar hoe harder ik probeerde te passen in het plaatje van ‘sociaal zijn’, hoe verder ik afdreef van mezelf.

Pas op mijn 41e kreeg ik de officiële bevestiging: ik ben hoogbegaafd. Toen ik het hoorde, was mijn eerste reactie verrassend nuchter: "O, ik ben dus gewoon hoogbegaafd." Dat woordje gewoon voelde bijna bevrijdend. Want zo is het eigenlijk altijd al geweest. Ik heb een zeer brede interesse en wanneer ik iets wil weten, dan duik ik daar net zolang in totdat het mij helder is. Ik vind een heleboel dingen leuk, ben creatief in denken en doen. Technisch en praktisch aangelegd. Heb vele hobby's en verveel mij nooit. Maar dit is niet altijd allemaal vanzelf gekomen en heb in mijn hele leven, een hoop struggles gehad waardoor ik mezelf niet zo goed begreep. Ik heb mij altijd al anders gevoeld dan anderen maar ik voelde mij niet meer of minder dan een ander. En toen ik hoorde dat ik hoogbegaafd ben, gaf ik aan dat ik mezelf niet hoogbegaafd vind. Ik bedoel....  ik heb helemaal geen wiskunde-knobbel. Als kind was ik helemaal niet zo goed in rekenen en wiskunde. Hier had ik dus een misvatting gemaakt want ik weet ook wel dat iemand die hoogbegaafd is niet altijd een wiskunde-knobbel voor hoeft te hebben. Enfin, bij mij vielen er een hele hoop puzzelstukjes op zijn plek.

Er was een tijd dat ik zonder moeite sterke drank kon drinken. Het gleed naar binnen alsof het limonade was. Ik kon drinken wat ik wou, maar werd zelden dronken. Ik werd ook niet vervelend of agressief, slechts wat luider in mijn praten en lachen. Later veranderde mijn levensstijl en hield ik het bij een wijntje of een speciaal biertje. Maar zodra het slecht met mij ging of de stress te hoog opliep, greep ik sneller naar de fles. Niet om te genieten, maar om te verdoven. Om niets meer te hoeven voelen van de boosheid, het verdriet en teleurstellingen in het leven.

Ik ben al jaren wakker. Niet sinds gisteren, niet sinds de krantenkoppen over femicide, niet sinds de zoveelste aangrijpende documentaire. Nee, ik ben wakker sinds ik als vrouw leerde dat veiligheid op straat óf waar dan ook niet vanzelfsprekendheid is. Sinds ik merkte dat mijn stem, mijn pijn, mijn grenzen niet serieus werden genomen. En dat is niet van de afgelopen weken, maanden maar van de afgelopen jaren... ver terug in mijn kinderjaren. Althans, het hadden mijn zorgeloze kinderjaren moeten zijn maar integendeel.... Door de nare gebeurtenissen (veroorzaakt door mannen) ben ik daardoor veel te vroeg volwassen geworden maar sindsdien wakker en allert.

De laatste tijd merk ik het steeds vaker: mensen stralen negativiteit uit. Niet alleen in woorden, maar in hun houding, hun energie, hun blik. Als hooggevoelige persoon voel ik dat haarfijn aan. Waar ik me vroeger nog kon afschermen, lukt dat nu minder goed. De wereld lijkt harder te zijn geworden. Stress, haat, verdeeldheid.... het hangt als een mist over alles heen.

De zomer is een seizoen van drukte en benauwdheid. Hoewel de zomer vaak wordt gezien als een periode van ontspanning, ervaar ik het anders. De hitte in Nederland is de laatste jaren intens en benauwend. Buiten is het druk, overal mensen, allemaal activiteiten, geluiden en beweging. Zelfs de vrije tijd voelt vol. Althans, ik plan mijn dagen nooit vol maar op een of andere manier voelt het vol. Het is leuk voor even, maar ik merk dat ik verlang naar iets anders. Naar een periode van rust... structuur en routine.

De stille last van de oudste dochter