De stille last van de oudste dochter
Er wordt niet vaak over gesproken, maar het is er wel. Die onzichtbare last die oudste dochters meedragen, als vanzelfsprekend, alsof ze ervoor geboren zijn. De zorg, de verantwoordelijkheid, het altijd sterk zijn. Niet omdat ze niet anders willen, maar omdat er vaak niemand anders ís.
De oudste dochter is degene die het voorbeeld moet geven, de brug moet bouwen tussen generaties, de emoties van anderen moet lezen en reguleren, vaak ten koste van haar eigen gevoel. Ze is de buffer in een gezin dat haar vroeg volwassen maakte. In sommige gevallen véél te vroeg volwassen. En terwijl ze geeft, steeds opnieuw, opnieuw, opnieuw en opnieuw, stelt bijna niemand de vraag: “Hoe gaat het écht met jou?”
Soms voelt het alsof je niet in deze wereld past. Alsof je verkeerd geplaatst bent, in de verkeerde tijd, met de verkeerde verwachtingen. Soms denk je: Was ik maar geen eerste dochter ter wereld gekomen, had iemand anders deze lasten maar gedragen.
Soms wil je gewoon verdwijnen, naar een plek waar je mag leven zoals jij het voelt. Zonder oordeel, zonder rol, zonder masker.
En dan is daar ook nog de wereld zelf, hard, zeg maar gerust keihard, veeleisend, en vaak zonder begrip. Een wereld waarin vrouw zijn op zichzelf al een strijd kan zijn. Met een lichaam dat stormt en een systeem dat je klein probeert te houden. Waar je gevoelens als zwakte worden gezien en je kracht als ‘lastig’.
Oudste dochters schrijven vaak. In stilte. In journals, op blogs, in flarden poëzie. Omdat woorden niet terugpraten. Omdat papier niet oordeelt. Omdat daar tenminste ruimte is voor wie zij werkelijk zijn.
Misschien ben jij ook zo’n dochter. Misschien draag jij ook die dubbele last van verantwoordelijkheid én onbegrip. Dan wil ik je dit zeggen:
Je bent niet gek. Je bent niet zwak. Je voelt die zwaarte omdat je dieper kijkt dan de oppervlakte. Je zoekt iets echts in een wereld die vaak nep voelt. En dat is dapper.
Laat je stem niet verstommen. Blijf schrijven, blijven voelen, blijven zijn.
Op jouw manier. In jouw ritme. Want jouw waarheid verdient bestaansrecht — ook al begrijpt niet iedereen haar.
"Soms denk ik dat ik niet gemaakt ben voor deze wereld. Maar misschien ben ik juist hier om haar een beetje zachter te maken."
— geschreven vanuit het hart van een oudste dochter
Reactie plaatsen
Reacties