Ik ben een Einzelgänger en dat is oké

Ze noemden me een einzelgänger. Alsof het iets was om je voor te schamen.
Een stempel die ik jarenlang probeerde weg te poetsen door mezelf in de drukte te verliezen. Maar hoe harder ik probeerde te passen in het plaatje van ‘sociaal zijn’, hoe verder ik afdreef van mezelf.

Als kind en tiener was ik vaak alleen. Niet omdat ik anderen afwees, maar omdat mijn thuissituatie me dwong om vroeg volwassen te worden. Te vroeg. Een zorgeloze jeugd heb ik nooit gekend. Terwijl leeftijdsgenoten zich onderdompelden in experimenten met drank, drugs en verliefdheden, had ik daar geen behoefte aan. Ik had al te veel gezien, gehoord en gevoeld. Mijn interesses lagen elders, dieper, donkerder, vol vragen over het leven, de dood, het universum. Ik verslond documentaires over psychologie, astrologie, wetenschap en het paranormale. National Geographic en Discovery Channel waren mijn vensters naar betekenis.

Ik wist al jong wie ik was. Of beter gezegd: wie ik toen was. Want de mens verandert met elke levensfase. Toch bleef ik in die tijd trouw aan mijn behoefte aan diepgang. Ik had geen zin om te ‘chillen’ of doelloos rond te hangen. Eén moment staat me nog helder bij: ik was dertien en sprak een buurmeisje. Na een kort gesprek zei ik dat ik naar huis ging. Ze vroeg of ik meeging om ergens te hangen. Ik zei nee. Ze riep: “Einzelgänger! Je bent altijd alleen. Echt een eendagsvlieg ben jij!” Die woorden bleven hangen. Ze prikten. Want hoewel ik graag alleen was, begon ik me af te vragen: ben ik wel normaal? Is er iets mis met mij?

Iedereen leek constant mensen om zich heen te hebben. Ze beleefden van alles, hadden verhalen over hoe vaak zij wel niets eens hebben gekotst op die ene avond, feestjes, sociale verplichtingen. Ik vond het uitputtend. Small talk, oppervlakkigheid, het eeuwige geklaag over onnozele dingen, studie, werk, vermoeidheid, het vrat energie. Ik voelde me vaak ouder dan mijn leeftijdsgenoten. Ik wilde gesprekken voeren met mensen die écht iets te zeggen hadden. Maar die vond ik niet, dus trok ik me terug. Ging schrijven. Documentaires kijken. Mijn eigen wereld bouwen.

Later probeerde ik het toch. Ik ging meer onder de mensen komen. Het was leerzaam, mijn mensenkennis groeide. Maar het bleef tijdelijk. Uitgaan, drinken, elk weekend ‘belevenissen’ verzamelen, het paste niet bij mij. Zelfs in mijn lange relatie kwam het ter sprake: “Je moet meer onder de mensen zijn, dat is goed voor je.” Maar wat als het niet goed voelt? Wat als het geforceerd is?

Ik heb nooit moeite gehad met praten, maar small talk blijft lastig. Ik kies liever voor een écht gesprek dan voor oppervlakkige uitwisseling. Sinds ik alleen ben met mijn kinderen, heb ik mijn sociale kring drastisch ingeperkt. Wat overbleef, past op één hand. En dat is prima. Ik wil geen mensen om me heen die niets toevoegen aan mijn leven.

Ik ben teruggekeerd naar mijn kern. Naar wie ik werkelijk ben. Een einzelgänger. Niet uit eenzaamheid, maar uit keuze. Ik heb behoefte aan rust, onafhankelijkheid, en observeer liever vanaf de zijlijn dan dat ik meedoe met de massa. Ik kies mijn eigen pad. En hoewel ik vaak alleen ben, voel ik me nooit eenzaam.

Ik heb lang gedacht dat er iets mis met mij was omdat ik anders leefde dan de meeste mensen om mij heen. Maar inmiddels weet ik: mijn behoefte aan rust, diepgang en autonomie is geen tekortkoming, maar een kracht. Ik hoef niet te voldoen aan de norm van constante sociale aanwezigheid om waardevol te zijn. Mijn leven speelt zich niet af in de massa, maar in de stilte, in de observatie, in het denken en voelen.

Einzelgänger zijn betekent niet dat je geen verbinding zoekt, het betekent dat je kiest voor betekenisvolle verbindingen, op jouw voorwaarden. Het betekent dat je jezelf kent, en trouw blijft aan wie je werkelijk bent, zelfs als dat niet altijd begrepen wordt.

Ik ben geen eendagsvlieg. Ik ben een blijver. Stil, maar standvastig. En dat is oké. Lol. Stil ben ik niet altijd. Wanneer ik in mijn element zit, dan kan ik uren de oren van het hoofd praten.

Vroeger voelde ‘einzelgänger’ als een scheldwoord. Nu zie ik het als een compliment.