Er was een tijd dat ik zonder moeite sterke drank kon drinken. Het gleed naar binnen alsof het limonade was. Ik kon drinken wat ik wou, maar werd zelden dronken. Ik werd ook niet vervelend of agressief, slechts wat luider in mijn praten en lachen. Later veranderde mijn levensstijl en hield ik het bij een wijntje of een speciaal biertje. Maar zodra het slecht met mij ging of de stress te hoog opliep, greep ik sneller naar de fles. Niet om te genieten, maar om te verdoven. Om niets meer te hoeven voelen van de boosheid, het verdriet en teleurstellingen in het leven.
Drie jaar geleden had ik in een stressvolle baan. Lange dagen, ook in de weekenden. Er werd steeds meer werk bij me neergelegd, en ik wilde alles oplossen. Om overeind te blijven trok ik rond etenstijd een fles wijn open. Soms al om vier uur ’s middags. Het gaf me even energie en helderheid, zodat ik ’s avonds nog door kon werken. Maar elke avond ging de hele fles leeg. Tot de laatste druppel keek ik verbaasd hoe snel ik de fles leeg had.
Ik wist: zo kan ik niet verder. Ik zag mijn opa steeds voor mij. Hij was alcoholist en dronk zijn oorlogs-ellende weg met alle gevolgen van dien. Zo wilde ik niet eindigen. En lang geleden, toen ik nog een klein meisje van vier jaar was, had ik mezelf voorgenomen om niet zo te worden als mijn familie. Meer dan de helft van de familie was namelijk wel ergens verslaafd aan. Drugs of drank.
Ik raakte opgebrand. Deels door het werk, deels door mijn verleden die ik nog niet had verwerkt, deels doordat ik nooit grenzen had leerde stellen. Burn-out, bore-out, ik weet het niet precies – maar ik was ziek. Daarom besloot ik een rigoureuze stap te zetten: stoppen met alcohol en drie maanden in volledige stilte en rust leven. Ik mediteerde, gaf mezelf weer dagelijks reiki, was steeds meer in de natuur te vinden en nam eindelijk de tijd die mijn lichaam en geest nodig hadden. Ik nam een loep over mijn sociale kring en verbrak heel wat vriendschappelijke relaties. Ik zag in dat zij ook een onderdeel waren van mijn drankgebruik - iets waar ik nu ook niet verder op in ga vanwege de complexiteit. De stilte en de rust in mijn leven werd mijn nieuwe 'verslaving'. Een gezonde verslaving. Ik had mezelf herpakt. Ik had een hé-hé-gevoel. Alsof ik eindelijk mijn rust kon nemen.
Het verlangen naar drank verdween. Ik voelde me sterker, lichter, helderder. Af en toe moest ik mezelf nog streng begrenzen om niet een fles wijn te halen. In elk geval nog niet. Ik vond mezelf niet goed geheeld, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik bleef mijn innerlijke werk doen, in stilte. Mediteren, soms wel drie keer per dag. Twee keer per dag reiki en mijn voeding compleet aanpassen naar de behoefte van mijn lichaam. Ik kon weer voelen waar ik echt behoefte had. Ik ging weer sporten en zat vol energie - dat ik mij soms verbaasde waar die energie vandaan kwam. Een flinke energie-boost in de vorm van dat ik weer alles aan kon. Langzaam aan besloot ik steeds meer te ondernemen en uit mijn stilte te kruipen. Af en toe dronk ik alleen op een vrijdag of een zaterdag een speciaal biertje met snacks zoals goede kaasjes met mosterd. Aan één flesje heb ik wel genoeg aan. Ik kon een tray kopen maar ik dronk ze nooit allemaal op. Ik bewaarde de rest voor een ander keer of voor visite. In gezelschap dronk ik in elk geval niet meer. Gek genoeg leer je dan ook je vrienden kennen. Met een drankje minder ben je snel minder leuk en gezellig. Vandaar ook de keus gemaakt dat ik van bepaalde mensen afscheid had genomen waar ik geen moment spijt van heb.
Een jaar geleden dacht ik: laat ik weer eens een glaasje wijn proberen. Ik had een lekkere biefstuk gehaald en daar hoort een goede glas rode wijn bij. Iets wat ik altijd dronk bij een biefstuk. Maar tot mijn verbazing smaakte de wijn niet meer zoals vroeger. Sterker nog: na een glas werd ik zo moe dat ik meteen mijn bed in kon. Het herhaalde zich ook bij andere soorten wijnen. Ik dacht namelijk dat ik toe was aan een andere soort wijn. Maar integendeel. Mijn lichaam gaf een duidelijk signaal: dit past niet meer bij jou. De wijn heb ik maar laten staan en zal dit ook niet meer zo snel drinken. Ik vind het geen eens lekker meer. Héél af en toe doe ik nog een speciaal biertje, voor thuis. 1 á 2 keer in de maand. Of sinds kort een klein flesje soju. Dus helemaal alcoholvrij ben ik niet meer. Ik drink niet meer om mezelf te verdoven maar ik kan er nu van genieten omdat ik het lekker vind.
Mijn smaak is veranderd, maar vooral ook mijn levensstijl en innerlijke rust. Helemaal stressvrij ben ik nog niet. Maar ik kan er wel veel beter mee om gaan. Ik heb geleerd dat dit heling is. Mijn lichaam kiest voor balans en energie, in plaats van verdoving.
Misschien herken jij dit ook. Dat iets wat je ooit nodig dacht te hebben, ineens niet meer bij je past. Het kan even wennen zijn, maar vaak is het een teken dat je een stap verder bent in je proces.
✨ En dat besef alleen al is een bevrijding.
Reactie plaatsen
Reacties