Wat ik leerde van het niet willen schrijven

"Wat ik leerde van het niet willen schrijven'" klinkt héél tegenstrijdig hé? Er zijn periodes waarin schrijven niet vanzelf komt. Niet omdat er niets te zeggen is, maar omdat mijn hoofd, m'n hart of m'n lichaam even weigert mee te doen. Soms is het te veel om te schrijven. Zoveel onderwerpen waar ik blogs over wil schrijven, allemaal vanuit mijn eigen perspectief en de vele ervaringen die ik gedurende jaren heb opgedaan. Schrijven aan mijn boek gaat met vlagen wat lastiger. Niet dat ik het niet wil schrijven maar af en toe is het nodig om daar afstand van te doen door een korte pauze in te lassen. Voor iemand die schrijven ziet als helderheid, als richting, voelt dat als stilstand. Zelfs een tikkeltje falen. Maar ik ontdekte dat die stilstand óók beweging is, alleen minder zichtbaar.

De pauze was niet leeg

Ik dacht dat ik iets liet liggen. Dat ik momentum verloor. Maar in werkelijkheid was ik aan het verwerken op een dieper niveau. De pauze was een plek waar mijn verhaal mocht bezinken, waar mijn stem zich opnieuw mocht vormen zonder dat ik haar forceerde. Gedachten die eerst te scherp waren, werden zachter. Herinneringen die te luid klonken, kregen een fluistertoon. En de drang om alles te verwoorden maakte plaats voor het besef dat sommige stukken gewoon even mochten rusten. Er komt namelijk vanzelf een moment dat die woorden geschreven mogen worden.

Schrijven is niet altijd helen

Soms is schrijven herbeleven. En herbeleven vraagt energie. Zeker als het gaat om delen van je verhaal die recent zijn, al geheeld, maar nog voelbaar. Ik leerde dat ik niet alles tegelijk hoef te dragen. Dat ik mag kiezen wat ik opschrijf, en wanneer. En dat het oké is als sommige hoofdstukken even gesloten blijven, ook al weet ik dat ik ze ooit weer open zal slaan. 

Stilte als vorm van vertrouwen. Niet willen schrijven betekende niet dat ik het niet kon. Het betekende dat ik mezelf genoeg vertrouwde om te wachten tot het weer klopte. En in die tijd groeide mijn stem, zonder dat ik het doorhad. Ik leerde luisteren naar wat er níét gezegd werd. Naar de ruimte tussen de woorden. Naar de rust die nodig was om straks weer scherp te kunnen schrijven. Inmiddels heb ik al drie weken niet aan mijn boek geschreven omdat die pauze écht nodig was, wegens het laatste deel van mijn boek. Het zwaarste deel, wat hoogstwaarschijnlijk een vervolg zal krijgen.

De paradox van de schrijver

Wat ik ook leerde: ik ben lang van stof als het gaat om blogs schrijven. Ik wil context, nuance, ritme. Maar als lezer... haak ik af bij lange verhalen zonder richting, zonder gevoel en emotie van de schrijver. Dat is geen zwakte, dat is een signaal. Als schrijver wil ik die spanning omarmen. Ik wil leren hoe ik mijn diepgang behoud zonder mijn lezer te verliezen. Hoe ik ruimte geef aan mijn verhaal, maar ook aan hun aandacht. En dat maakt het schrijven aan mijn boek nogal lastig. Ik kan met zekerheid zeggen dat ik mijn boek wel drie keer heb herschreven. De eerste versie schreef ik jaren geleden nog gewoon met pen en papier. Het was een boekwerk van +/- 120 pagina's welke ik als ritueel ter afsluiting had verbrand in de vuurkorf in mijn te kleine achtertuin. Dat was mijn helende versie op laag één, nog niet eens gedetailleerd maar vooral in grote lijnen. Vervolgens deed ik nog een poging, op aanrader van toentertijd een docent van de opleiding Psychologie die ik deed. Eerste deel was weer met de hand en sneller geschreven dan ik had verwacht maar omdat ik ditmaal meer de diepte in ging, stapte ik over om het op de pc uit te werken zodat ik het schrijfproces kon versnellen. Ik stagneerde en had een pauze nodig. Ik kon gewoon niet meer schrijven en wilde het niet meer. Deze pauze duurde wel vier jaar voordat ik mijn verhaal echt kon schrijven maar zodra ik bij het laatste deel kwam, stagneerde ik. Ik blokkeerde in alles waardoor ik niet meer wilde schrijven. Dat deel was nog niet genoeg geheeld en had degelijk nog wat werk te doen om aan mijn laatste deel van mijn boek te kunnen schrijven. Ondertussen bleef ik vooral schrijven over hele andere onderwerpen. Ik schreef vooral voor mezelf, zonder dat ik dit deelde met anderen. Ik heb voornamelijk aan mijn heling gewerkt.

Op het moment van dit schrijven, werk ik aan poging vier van de uitwerking van mijn boek. Ik merk dat die pauzes nodig waren om verder te komen. Mijn woorden in gedachten waren opzoek naar de emotie die daarbij hoorde. Dat is lastig want voor de grootste traumatische gebeurtenissen had ik een lange traject van EMDR-sessies moeten ondergaan. Mijn herinneringen zijn er nog wel. Gedurende jaren zijn ze afgevlakt tot een wazige stip, entiteit of waarneming. Maar het gevoel en emoties die daar aanzaten zijn voor 90% weg. Het schrijven aan het laatste deel van mijn boek is daarom ook erg lastig omdat ik hard moet graven om tot die emoties en gevoel weer te komen wat enorm veel energie kost. En dan vraag ik mij af: "Wil ik dat wel... zo diep in mijn geheugen te graven om het weer te voelen?" . Ja en nee maar ik weet dat het nodig is om dat laatste stukje te doorvoelen, zodat ik daar woorden aan kan geven om mijn boek af te kunnen schrijven. Want het is niet zomaar een verhaal die ik schrijf. Het is mijn verhaal, mijn levensloop, mijn trauma's en mijn weg van heling die ik een stem wil geven om anderen te inspireren. 

Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat het schrijven niet altijd vanzelf gaat. Schrijven over alledaagse dingen zoals over hoe moeilijk mensen an sich kunnen zijn in zijn breedste zin, is nogal makkelijk gedaan. Maar wanneer men echt de diepte in moet en een goed verhaal met een duidelijke lijn wil schrijven, is daar zeker wel een tijd van geduld, heling en pauze nodig. En nee, geen chatgpt komt hier aan te pas om het proces te versnellen. Want waarom zou ik mijn verhaal dat echt is, versnellen met de emotieloze woorden van chatgpt.

Ik schrijf weer. Niet omdat ik moet, maar omdat ik mag.

Ik schrijf omdat ik wil, wanneer en hoe.

Ik schrijf om te oefenen, te delen en te groeien.

Ik schrijf om te bewegen waar woorden vloeien.

P.s. Mocht je nieuwsgierig zijn naar mijn boek in wording? Houd deze website in de gaten. Ik zal zo af en toe iets meer laten weten over het proces van mijn boek.