Ik ben al jaren wakker. Niet sinds gisteren, niet sinds de krantenkoppen over femicide, niet sinds de zoveelste aangrijpende documentaire. Nee, ik ben wakker sinds ik als vrouw leerde dat veiligheid op straat óf waar dan ook niet vanzelfsprekendheid is. Sinds ik merkte dat mijn stem, mijn pijn, mijn grenzen niet serieus werden genomen. En dat is niet van de afgelopen weken, maanden maar van de afgelopen jaren... ver terug in mijn kinderjaren. Althans, het hadden mijn zorgeloze kinderjaren moeten zijn maar integendeel.... Door de nare gebeurtenissen (veroorzaakt door mannen) ben ik daardoor veel te vroeg volwassen geworden maar sindsdien wakker en allert.

De realiteit - wat vrouwen en meisjes dagelijks ervaren

De samenleving heeft gefaald. Vrouwen en meisjes worden nog steeds gezien als zwak, emotioneel, instabiel door alle geweldige hormonen die wij ervaren, waar zeer weinig mannen begrip voor hebben en hier doodleuk misbruik van maken om hun zin te krijgen in welke vorm dan ook. Vrouwen en meisjes worden niet serieus genomen wanneer zij om hulp vragen. Wanneer vrouwen en meisjes om hulp vragen, is het menens! Wij doen dat niet voor de lol. Wij willen gezien en gehoord worden. Wij willen serieus worden genomen in breedste zin. Wij willen een keer veilig over straat kunnen, zowel overdag als 's avonds zonder lastig gevallen te worden door mannen oftewel onvolwassen mannen die emotioneel instabiel zijn. Wij zijn het zat om altijd maar allert te zijn voor onze eigen veiligheid, voor onze dochters, voor onze moeders, tantes, nichtjes.... We worden genegeerd door instanties, afgewimpeld door hulpverleners, en vaak zelfs ondermijnd door elkaar. Dan niet al te bedenken dat wanneer je voor huiselijke geweld, seksuele intimidatie/misbruik, stalking aangifte wil doen, dat wij vrouwen het slachtoffer zijn van het gehele falende systeem dus eigenlijk dubbel zo slachtoffer zijn. Het is niet menselijk meer. Het is vreselijk zorgwekkend hoe vrouwen en meisjes worden behandeld en ja, dat zijn helaas weer de mannen die hier een hele grote aandeel in hebben. De mannen die denken dat zij alles kunnen maken in deze wereld zonder daar gestraft voor te worden. En als ze ergens voor gestraft worden, komen ze daar ook nog eens met kattenpis van af en grote kans dat het slachtoffer hiervoor zal boeten in ergste zin. Wij vrouwen en meisjes leven vooral in angst. Altijd op onze hoede moeten zijn, allertheid tot vermoeiends aan toe. Het stille verdriet die wij voelen omdat wij niet gehoord worden. Geen steun en begrip vanuit de overheid. Het leven van een vrouw is zwaar, intens wat bij de meeste vrouwen leid tot verharding en verbitterdheid. Wij zijn het zat om onderdrukt te moeten leven. Die altijd maar sterke vrouw en meisje te moeten zijn in deze beestachtige leefwereld, is zeer vermoeiend aan het worden. De grimmige sfees op straat, de angst om 's avonds buiten te komen, de verhalen van verkachting, intimidatie en geweld.... Dit zijn géén incidenten, ze zijn structureel. 

De woede - waarom we niet meer zwijgen

We zijn boos. Dit is ook voelbaar in de samenleving. Wat er de afgelopen tijd is gebeurd, is te vreselijk voor woorden. Je ziet de vrouwen en meisjes om ons heen, vol zitten met boosheid en angst. Een woede die voelbaar is. En terecht! Want onze woede is geen hysterie, het is een reactie op jarenlange onderdrukking. We zijn klaar met het aanpassen, het glimlachen, het incasseren. We eisen nu ruimte. Voor onze kracht én kwetsbaarheid. Voor onze veiligheid én waardigheid. We zijn het zat om ons stem niet te laten horen. Wij hebben het recht om onze stem te laten horen en hebben het recht op bescherming en veiligheid. Waarom moeten wij zwijgen? Waarom worden alle vingers altijd naar de vrouwen en meisjes gewezen? Wij hebben er niet omgevraagd om lastig te worden gevallen door vreemde mannen op straat, wij hebben er niet om gevraagd om verkracht te worden, laat staan om vermoord te worden. Wij vrouwen en meisjes moeten ons zelf kunnen verdedigen. Het is bizar voor woorden dat het noodzakelijk is om onze meisjes, dochters op een zelfverdedingssport moeten plaatsen zodat zij zich kunnen weren tegen nogal zacht gezegd barre omstandigheden. Ik hoop dat mijn dochters dit niet hoeven te gebruiken maar helaas betwijfel ik dat. Elke vrouw en meisje krijgt te maken met seksuele intimidatie of welke vorm van grensoverschrijdend gedrag. Dit hoeft trouwens ook niet bij vreemden te zijn, er gebeuren helaas heel veel nare dingen achter gesloten deuren. Wij vrouwen en meisjes zijn te angstig om dit kenbaar te maken want niemand gelooft ons. Geen tot weinig vertrouwen in hulpverleners en instanties. En als wij onze stem laten horen, dan wordt onze huid vol gescholden met de vreselijkste woorden, onze monden worden gesnoerd wat lijd tot verstikking. Wij zijn het zat dat wij als vrouwen overal de schuld voor krijgen, zelfs voor de opvoeding van onze kinderen. Wij, moeders, zijn het zat om alles maar alleen te moeten doen als het gaat om de opvoeding van de kinderen, wij moeders zijn niet alleen verantwoordelijk voor de opvoeding voor onze dochters en zonen. Waar zijn de vaders die hun zonen moeten opvoeden tot respectvolle jonge mannen? Waar zijn de vaders die hun dochters horen te beschermen door grenzen aan te geven? Wij zijn het grensoverschrijdende gedrag van mannen zat. Wanneer houd het een keer op? We zijn er klaar mee. Klaar met afschuiven, klaar met het wegwuiven. Klaar met het stempel "zwak", "emotioneel", "instabiel". Klaar met het feit dat onze pijn wordt gerelativeerd en onze woede wordt geproblematiseerd.

Wij zijn niet het probleem.

Wij zijn het signaal.

Wij zijn het geweten van een samenleving die te lang heeft weggekeken.

De oproep - wat er moet veranderen

Er moet héél wat veranderen. Het begint bij een menselijke aanpak. Geen bureaucratie, maar empathie. Geen afwijzing, maar erkenning. Geen standaardformulieren, maar échte gesprekken. Bij instanties die luisteren in plaats van rapporteren en afwijzen. Bij straten die veilig zijn, niet alleen verlicht. We willen meer toezicht, meer preventie. Niet alleen in grote steden, maar ook in dorpen en wijken waar vrouwen zich onzichtbaar voelen. Bij beleid dat genderbewust is, niet genderblind. En bij een cultuur waarin vrouwen niet als probleem worden gezien, maar als deel van de oplossing. Wij eisen een respectvolle representatie van vrouwen, in de media, onderwijs, beleid & cultuur. Weg met stereotypering, weg met objectivering. Systemen moeten veranderen. Heropvoeding van politie, hulpverlening, onderwijs en overheid. Zij moeten leren wat het betekent om genderbewust en trauma-sensitief te werken. Wij willen veilig genoeg zijn om ook kwetsbaar te mogen zijn. Wij willen niet in een kooi gestopt te worden en afwachten tot het voorbij is. Nee, wij willen veiligheid hebben in breedste zin.

Slot - waarom ik dit schrijf

Ik schrijf dit niet alleen voor mezelf. Ik schrijf dit voor elke vrouw en meisje die zich onveilig voelt, die niet serieus genomen wordt, die haar woede inslikt omdat ze bang is voor het oordeel. Ik schrijf dit omdat wakker zijn niet genoeg is. Het is tijd voor verandering. 

Wat wij vragen is geen luxe. Het is geen gunst. Het is een recht. En als de samenleving dat niet vanzelf biedt, dan eisen wij het op. Met woorden, met daden, met solidariteit. Wij zijn wakker. En blijven wakker. Tot er écht iets verandert.