Pas op mijn 41e kreeg ik de officiële bevestiging: ik ben hoogbegaafd. Toen ik het hoorde, was mijn eerste reactie verrassend nuchter: "O, ik ben dus gewoon hoogbegaafd." Dat woordje gewoon voelde bijna bevrijdend. Want zo is het eigenlijk altijd al geweest. Ik heb een zeer brede interesse en wanneer ik iets wil weten, dan duik ik daar net zolang in totdat het mij helder is. Ik vind een heleboel dingen leuk, ben creatief in denken en doen. Technisch en praktisch aangelegd. Heb vele hobby's en verveel mij nooit. Maar dit is niet altijd allemaal vanzelf gekomen en heb in mijn hele leven, een hoop struggles gehad waardoor ik mezelf niet zo goed begreep. Ik heb mij altijd al anders gevoeld dan anderen maar ik voelde mij niet meer of minder dan een ander. En toen ik hoorde dat ik hoogbegaafd ben, gaf ik aan dat ik mezelf niet hoogbegaafd vind. Ik bedoel....  ik heb helemaal geen wiskunde-knobbel. Als kind was ik helemaal niet zo goed in rekenen en wiskunde. Hier had ik dus een misvatting gemaakt want ik weet ook wel dat iemand die hoogbegaafd is niet altijd een wiskunde-knobbel voor hoeft te hebben. Enfin, bij mij vielen er een hele hoop puzzelstukjes op zijn plek.

Geen passend schoolsysteem

Al van jongs af aan merkte ik dat ik niet goed in het schoolsysteem paste. Ik had een onstabiele thuisbasis en een hoofd vol vragen én verbanden die verder gingen dan de lessen. Terwijl anderen het tempo en de structuur volgden, ontwikkelde ik mijn eigen manier van leren. Ik had de drang om meer te willen leren en lezen over onderwerpen die mij echt interesseerde. Echter, werd dat lezen thuis niet gestimuleerd. De reden daarvan ben ik inmiddels wel achter gekomen en is voor deze blog niet relevant maar dat het niet werd gestimuleerd, zorgde bij mij een error in mijn hoofd en een hoop frustratie. Alsof er een deur voor mijn neus dicht werd gegooid. Terugkijkend naar mijn basisschoolperiode, voelde ik mij vaak niet op mijn plek. Het gegeven lesmateriaal vond ik niet interessant genoeg waardoor ik wegdroomde in mijn eigen bubbel fantaserend over hoe bijvoorbeeld de mensheid zou zijn wanneer ik volwassen zou zijn of waarom men een bepaalde houding heeft. Voor zo'n jonge leeftijd was ik anders denkend, ruim denkend. In mijn ogen, volwassener. De rekenmethodes die het schoolsysteem hanteerde, snapte ik niet maar ik wist het antwoord altijd. Ik weet nog dat een docent keer op keer mij er op attendeerde, om de uitwerking van de uitkomst, uit te werken want anders kostte mij dat punten voor de toets. Dat kon ik dus niet. Ik wist het antwoord omdat ik het wist dus waarom zou ik dan een uitwerking op papier moeten zetten als ik de uitkomst al weet. Het koste tenslotte mij te veel tijd om die uitwerkingen op papier te krijgen. Ik geloof dat ik een jaar of 8 was dat een docent mij hier keer op keer op aansprak. In groep 6 werd het rekenen steeds complexer binnen het systeem en werd je klaargestoomd voor de welbekende standaard cito-toetsen die in groep 7 héél erg belangrijk waren. En nog steeds. Enfin, iets in mij blokkeerde en begon daarin wat 'dwars' te worden. Niet in vervelende zin maar meer in de trant van dat ik mijn eigen weg pakte en gewoon door bleef met mijn methodiek want dat was de enige wat ik snapte. Deze docent had op een gegeven moment gezegd dat er van mij niets zou worden wanneer ik niet de uitwerkingen op schreef zoals iedereen het deed en hoort te doen. Vanaf dat moment deed ik het steeds slechter met rekenen en alles wat met wiskunde te maken had. Ik was er van overtuigd dat ik er niet goed in was, omdat ik de uitwerkingen niet op kon schrijven. Tot aan mijn middelbare school periode was ik ervan overtuigd dat ik niet goed was in rekenen en wiskunde. Elke keer wanneer er om een uitwerking werd gevraagd, blokkeerde ik. Of ik schreef weer alleen het antwoord op of helemaal niets. Uiteraard had ik wel geprobeerd om de uitwerkingen op te schrijven maar ik kon dat wat ik in mijn hoofd had niet goed op papier zetten. Omdat het schoolsysteem een methodiek gebruikte (en nog steeds) en ik mijn eigen methodiek had, raakte ik in de war waardoor het er niet meer uit kwam en begon te twijfelen over mijn eigen kunnen. Met als gevolg, alleen maar onvoldoendes en voilà± welkom faalangst.

Extra begeleiding van een docent die een anders denkend mens wel wilde helpen, was wel wenselijk geweest. Ik vond altijd wel iets van het schoolsysteem maar ik hield mijn mond dicht en deed maar gewoon mee met de rest. Hoewel ik heel goed kon leren zonder daarvoor wat hoefde te doen, haalde ik altijd voldoendes. Ik maakte mijn huiswerk maar ik leerde nooit voor de toetsen. Tevens was mijn thuisbasis niet een veilige haven waarin leren (lees: ontwikkelen in breedste zin) werd gestimuleerd en was ook een grote negatieve factor tijdens mijn middelbare schoolperiode. Ik stroomde af naar een lager niveau en was niet meer gemotiveerd om naar school te gaan. Ik was een vroege schoolverlater, werkte op mijn 14e leeftijd in de retail waar ik de kans kreeg om mezelf bij te scholen en omhoog te werken tot filiaalmanager. Op mijn 18e was ik verantwoordelijk voor twee filialen en hield dagelijks de admin bij waar veel rekenwerk in zat. Geen computer, alleen boekhoudmapjes, pen en papier, een rekenmachine én tipex. De opleiding die ik moest doen om tot deze functie te komen, was natuurlijk een reguliere onderwijssysteem, dus ja.. je raad het al. Ik liep weer tegen het systeem aan met hun methodieken. En ik zag er in eerste instantie tegen op om die opleiding te doen maar ik gaf het een kans. Een docent van de boekhouding merkte op dat ik met hele andere uitwerkingen tot de juiste uitkomsten kwam. Mijn antwoorden waren altijd goed en hij verbaasde zich keer op keer dat ik een nogal bijzondere uitwerking opschreef die hij niet snapte. Ik had vaak mijn uitwerkingen aan hem uitgelegd maar hij snapte mijn logica niet. Dat vond ik frustrerend want ik vond mijn logica veel makkelijker dan die standaard methodieken die zij hanteerden. Maar hij gaf aan dat het prima was, zolang het antwoord maar correct was. Dit was een docent die het zag en accepteerde. Op het gebied van rekenen en wiskunde gaf mij dit meer zelfvertrouwen. Ik weet zeker dat wanneer ik niet zo'n docent had, dat ik die opleiding niet eens had gehaald.

Diepgang en eigen tempo

De jaren daarna had ik verschillende studies gedaan, sommige niet afgemaakt en sommige wel. En ik kan zeggen dat ik nogal wat studies heb gedaan én bij elke studie liep ik toch weer vast in het schoolsysteem. Ik mistte vooral diepgang. Echt de diepte in gaan in een onderwerp. Dus onderzoeken doen, data analyseren, rapporten schrijven, een betoog schrijven etc. Het schoolsysteem werkt met blokken/periodes en binnen zo'n blok/periode krijg je een hoop stof die je in een paar weken moest leren maar wel volgens de gegeven normen. Ik heb totaal geen moeite mee met een systeem maar wél de tempo. Ieder mens leert in eigen tempo, of je nou hoogbegaafd bent of niet. Daar is geen onderscheid in te maken. En daarom paste ik niet in het schoolsysteem. Op heel veel vlakken leerde ik snel omdat ik het al wist, maar snakte naar meer info welke door bijvoorbeeld gebrek aan tijd of materiaal niet aanwezig was. Ik heb de gedurende jaren mijn eigen manier van leren gecreëerd door zelf-thuisstudies te volgen en zo ook mijn geërfde overtuigingen  eigen gemaakt. Ik wist al op jonge leeftijd dat ik anders was. Ik beleefde de wereld ook anders dan menig andere jonge kinderen/pubers. Ik had en heb nog steeds een eigen kijk op de wereld waar ik bijna dagelijks met een filosofisch blik op terug werp. Mijn levensloop had meer dieptepunten dan hoogtepunten maar door mijn brede interesse en vooral de drang om antwoorden te zoeken, blijf ik tot op de dag van vandaag mezelf ontwikkelen tot een betere zelf maar wel in mijn eigen tempo. Je bent immers nooit uitgeleerd, is mijn moto. In mijn gehele loopbaan heb ik diverse functies gehad, van  simpele verkoopmedewerker tot filiaalmanager, klinisch chemisch analist (breed opgeleid), leidinggevende binnen een zorgorganisatie, administratieve baantjes tot schoonmaak-baantjes naar mijn huidige functie als contentmanager én full-stack webdeveloper. En voor mijn huidige functie..... heb ik niet eens een opleiding gevolgd. Waar de meeste mensen een vierjarige opleiding voor hebben gevolgd plus een vervolgstudie, doe ik dat maar zo even, in mijn vrije tijd. Ik ben wat dat betreft autodidact. Het was mijn motivatie, intrinsieke motivatie, de drang om te leren programmeren en coderen, wat eigenlijk 25 jaar geleden ooit begon als een hobby is het nu mijn werk. Werk die ik met plezier in mijn eigen tempo kan doen, een hoop gepuzzel en door de steeds veranderde technologieën raak ik nooit uitgeleerd.  

Geen waarde of status

De afgelopen jaren waren nogal turbulent op persoonlijke vlak. Door datgene wat ik mee had gemaakt, had ik therapie voor gevraagd en uiteindelijk heeft het mij enorm geholpen om te onderzoeken naar wie ik echt ben. Ik was mezelf behoorlijk kwijt geraakt waardoor ik leefde in mijn automatische piloot-stand. Ik heb twee keer een fixe burn-out gehad en de laatste keer dacht ik dat het weer een burn-out was, maar bleek toch een bore-out te zijn (zie mijn eerdere blog: Van Burn-out (of bore-out?) naar Brainwaves ).

Middels professionele hulp en onderzoeken is uitgekomen dat ik extreem hoog gevoelig ben, deels aangelegd maar ook deels ontwikkeld gedurende de kinderjaren waar ik nu niet dieper op in ga. De zogenaamde label Extremely High Sensitive Person (EHSP). Ik begreep mezelf beter, leerde anders met mezelf om te gaan door vooral dichtbij mezelf te blijven, mijn eigen gevoel door en door goed te doorvoelen. Ik vond het lastig om een onderscheid te maken in gevoel en emoties die bij mij hoorde en wat bij de ander hoorde. Mijn gevoel/emoties konden zich vaak in één verwikkelen met de gevoelens/emoties van een ander waardoor ik terugtrok en probeerde te analyseren wat het precies was. Nu ik hoog in mijn frequentie zit, kan ik mij daar heel goed voor afschermen.

En sinds kort de label Hoogbegaafd, klinkt voor velen als een label van "meer" of "beter", maar voor mij is het vooral een verklaring. Het zegt niets over waarde of status. Het zegt iets over hoe mijn brein werkt: analytisch, creatief, intens nieuwsgierig en vooral zelfstanding. Die bevestiging op mijn eenenveertigste was geen verrassing, maar een opluchting. Ik voel mij daardoor niet anders, niet meer of beter dan een ander. Ook voel ik mij niet slimmer dan een ander. Mijn brein werkt gewoon anders. Ik kan er nu eindelijk wel wat mee want hierdoor weet ik waar mijn kwaliteiten liggen. Maar dat niet alleen. Ik heb vier kinderen, 2 dochters en 2 zonen. De kans is groot dat één van hen ook hoogbegaafd is, waarvan één kind bijna vrijwel zeker is dat het hoogbegaafd is. Door mijn brede interesses, vele hobby's, waarvan een aantal gedeelde hobby's, worden mijn kinderen opgegroeid in een omgeving waar het ontdekken naar meer wél wordt gestimuleerd. Ik vind het belangrijk dat zij al op jonge leeftijd over een brede algemene kennis beschikken en praktische skills leren die zij nodig zullen hebben om zelfredzaam, zelfstandig en onafhankelijk te worden. Ook vind ik het belangrijk dat zij er plezier uithalen want waar geen plezier in zit, zit ook geen motivatie in om zich verder te ontwikkelen in datgene wat het dichts bij hun authentieke zelf liggen. Mijn kinderen worden opgegroeid met boeken en een hoop creativiteit in breedste zin. Alles wat ik in mijn vroege ontwikkelingsfase nodig had ter stimulatie, krijgen mijn kinderen wel. De één vraagt om meer diepgang dan de ander. Ieder hun eigen tempo. Hoogbegaafdheid kan bij elk kind of mens ansich anders uit zien. Mochten één van hen wel hoogbegaafd zijn, dan hoop ik in elk geval dat zij wél de juiste begeleiding van uit school zullen krijgen waardoor hun eigen talenten en tempo tot bloei mogen komen en niet zich vastklampen aan het systeem of bepaalde methodiek.

Hoogbegaafd zijn is geen luxe, biedt vooral geen voordeel in het 'normale' systeem maar een verklaring voor zowel talenten en struggles.