Het onbewuste verteld

Soms spreekt het onbewuste in kleur en vorm, nog voordat woorden het kunnen. Dit werk ontstond intuïtief, als een fluistering van binnenuit. Eén huis, twee werelden — een spiegel van mijn verleden, mijn groei en mijn diepste weten.

Soms ontstaat iets zonder plan. Zonder vooropgezet idee of schets. Alsof mijn handen weten wat mijn hoofd nog niet heeft bedacht. Alsof er een fluistering is, diep van binnen, die zich via kleur en vorm een weg naar buiten baant. Zo ontstond deze tekening. Op een gewone dag, met oliepastel in mijn handen en een leeg vel voor me. Er was geen verwachting, alleen het verlangen om te creëren.

Mijn oog viel op rood en geel. Twee kleuren die ogenschijnlijk tegenover elkaar staan, maar in werkelijkheid een krachtig samenspel vormen. Rood: intens, aards, aanwezig. Geel: stralend, warm, bijna hemels. De keuze voor deze kleuren was intuïtief. Ze riepen iets in me wakker, iets dat resoneerde met het seizoen van vandaag: de herfst. De tijd waarin de natuur haar laatste vurige kleuren toont, alvorens langzaam naar binnen te keren. Een tijd van loslaten, maar ook van schoonheid in het verval.

Wat er daarna ontstond, was geen rationele compositie. De vormen dienden zich aan zoals herinneringen dat soms doen: ongevraagd, maar onmiskenbaar. Een huis verscheen op het papier. Eén huis, maar door de kleurverdeling lijkt het alsof het gesplitst is in twee helften. De ene zijde in verweerde tinten blauw en groen, de andere zijde in helder rood. Alsof één gebouw twee werelden in zich draagt. Een boom, zijn kale takken reikend naar de hemel. Voor het huis ligt een rood veld, bezaaid met kleine witte bloemen die als lichtpuntjes verspreid liggen — stil en bescheiden, maar zichtbaar.

Toen ik klaar was, keek ik naar het resultaat. Dit is wie ik ben.

Eén huis, twee werelden

Wat op het eerste gezicht lijkt op twee huizen, is in werkelijkheid één huis. Toch kan ik niet anders dan die tweedeling voelen. De ene helft — verweerd, zachtblauw en groen — roept het verleden op. De tijd en omgeving waarin ik ben opgegroeid. De andere helft — helder rood — symboliseert mijn huidige leven, het pad dat ik zelf heb gekozen.

Die scheidingslijn midden in het huis is scherp en duidelijk, weliswaar verstopt achter de boomstam. Alsof één gebouw twee werkelijkheden draagt: wat was, en wat nu is. En precies daar, in die scheiding, ligt voor mij een diepe waarheid.

Jaren geleden koos ik bewust om de banden met mijn familie te verbreken. Niet uit wrok, maar uit een innerlijk weten dat ik mijn eigen pad moest volgen. Ik voelde me altijd anders, alsof ik een ander ritme in me droeg. Er was geen natuurlijke band met mijn moeder, en met de rest van de familie voelde ik een afstand die niet te overbruggen leek. Ik heb die afstand niet langer geprobeerd te overbruggen — ik heb haar geaccepteerd.

Het verleden staat nog in mijn geheugen, net als de verweerde kant van het huis. Maar ik heb mijn blik gericht op de rode helft: levendig, aanwezig, maar nog leeg. Niet verlaten, maar open voor wie ik werkelijk ben en nog zal worden.

De boom op de scheidslijn

Voor het huis staat een boom. Zijn stam ontspringt precies op de grens van beide helften. Zijn takken spreiden zich uit naar boven, kaal maar krachtig.

Voor mij symboliseert deze boom mijn wezen. Mijn kern. Niet geworteld in slechts één kant, maar precies daar waar beide werelden elkaar raken. De boom is getuige geweest van alles wat was, maar kiest ervoor om te blijven groeien. De bladeren zijn afgevallen — net als oude verhalen, patronen en verwachtingen — maar de boom leeft. Hij staat daar niet eenzaam, maar alleen. Er is een verschil. Eenzaamheid is het gemis van verbinding, maar alleen zijn is het erkennen van je eigen aanwezigheid.

Deze boom is mijn stille kracht. Hij hoeft niet te schreeuwen om gehoord te worden. Hij groeit niet naar het verleden of de toekomst, maar omhoog — naar zijn eigen licht.

Het veld van rood en de witte bloemen

Voor het huis strekt zich een rood veld uit. Rood als de aarde, rood als bloed, rood als de levenskracht die ondanks alles blijft stromen. Het is geen agressief rood, maar een warm, diep rood. In dit veld zijn witte bloemen te zien — kleine stippen van licht en hoop. Ze staan verspreid, alsof ze vanzelf zijn gegroeid.

Voor mij staan deze bloemen voor schoonheid die blijft ontstaan, zelfs op plekken waar pijn is geweest. Voor kleine momenten van helderheid in een landschap dat soms overweldigend en intens kan zijn. Ze herinneren me eraan dat heling niet groots en luidruchtig hoeft te zijn. Vaak komt het in kleine, bijna onzichtbare vormen. In zachte gebaren. In fluisteringen van het leven zelf.

Afkomst en mysterie

Wat deze tekening onbewust ook heeft losgemaakt, is een oud en dieper liggend thema: afkomst. De vraag die zachtjes blijft fluisteren, al jaren: “Waar kom ik werkelijk vandaan?” Mijn DNA zegt iets anders dan het verhaal dat mij ooit is verteld. Er zitten vraagtekens in mijn geschiedenis die waarschijnlijk nooit volledig beantwoord zullen worden.

Maar ergens weet ik het. Niet vanuit documenten of verhalen van anderen, maar vanuit mijn eigen doorleving. Ik heb de waarheid gevoeld in de manier waarop ik mijn leven heb ervaren. Ik heb familiepatronen doorbroken, niet bewust als doel, maar als gevolg van mijn zoektocht naar echtheid. En precies dát zie ik terug in deze tekening: één huis, maar twee helften. Tussen overgeleverde verhalen en zelfgekozen waarheden.

Sommigen zouden dit zweverig noemen. Voor mij voelt het als erkenning. De tekening is geen bewijs, maar een weerspiegeling van iets wat ik diep van binnen weet. Mijn onbewuste heeft gesproken, en ik heb geluisterd.

Kunst als spiegel van de ziel

Ik heb deze tekening niet gemaakt met de intentie om een verhaal te vertellen. Toch heeft het dat gedaan. Kunst heeft die eigenschap: het ontsluit lagen van jezelf die je met woorden soms niet kunt bereiken. Het is als een spiegel — niet van je uiterlijk, maar van je innerlijk.

Wanneer ik naar dit werk kijk, zie ik niet alleen een huis, een boom en een veld. Ik zie mijn verleden en mijn toekomst, mijn wortels en mijn groei, mijn vragen en mijn antwoorden. Ik zie de stilte van keuzes die gemaakt zijn, en de kracht die is ontstaan door trouw te blijven aan mezelf.

Deze tekening vertelt niet alles. Ze laat ruimte voor mysterie, voor interpretatie. En dat vind ik mooi. Want het leven zelf is geen afgerond verhaal; het is een voortdurende beweging. Net zoals de boom zijn bladeren verliest en weer laat groeien, zo blijf ik ook transformeren.

Terugkeren als geheeld persoon

Eén van de diepste inzichten die deze creatie mij gaf, is het besef dat ik niet ben weggelopen om te vluchten. Ik ben weggegaan om te helen. Om terug te keren — niet fysiek, maar innerlijk — als een geheeld persoon. Niet om antwoorden te eisen, maar om vrede te sluiten met het feit dat sommige antwoorden niet van buitenaf zullen komen.

Ik draag de geschiedenis in me, maar ik bén haar niet. Ik ben de boom die groeit op de grens. Ik ben het veld dat ondanks alles bloeit. Ik ben degene die kiest om mijn leven te leven, niet als verlengstuk van oude verhalen, maar als schrijver van mijn eigen hoofdstukken.

Slot

Deze tekening is meer dan oliepastel op papier. Het is een momentopname van mijn ziel. Een stille erkenning van waar ik vandaan kom, wie ik ben en waar ik naartoe ga. Het is mijn onbewuste dat een stem kreeg — niet via woorden, maar via kleur, vorm en gevoel.

En dat is misschien wel de ware kracht van kunst: dat ze spreekt wanneer jij stil bent. Dat ze onthult wat je diep van binnen al weet.