De lucht is zwaar van woorden
die ik niet heb uitgesproken,
meningen als messen
die snijden zonder te raken.
Ik voel de storm van mensen
die elkaar niet meer verstaan,
hun blikken vol wantrouwen,
hun stemmen als donder slaan.
Ik ben gevoelig,
niet zwak.
Ik vang wat anderen uitstralen,
en soms
is dat te veel.
Ik sluit de deuren,
zoek stilte in mezelf,
vermijd de massa om mijn hart te sparen.
Maar zelfs daar
in mijn cocoon van rust
kruipt de wereld naar binnen
met zijn pijn,
zijn haat,
zijn onrust.
Toch blijf ik schrijven,
ademen,
voelen.
Want dat is mijn kracht.
Dat is mijn antwoord
op een wereld
die schreeuwt.
Reactie plaatsen
Reacties