Sleutelgat
In een huis zonder tijd
zat de lucht zwaar,
vastgeklemd tussen muren.
Het licht,
gesmoord achter dunne sluiers,
bereikte mij als gefluister.
Ik keek door een cirkel van leegte,
een oog in het hout,
waarachter schimmen bewogen.
Geen stem brak de stilte,
alleen het zachte tikken
van een hart dat nog niet wist
dat het een kooi droeg.
Jarenlang droeg ik die blauwe deur in mij,
tot ik leerde
dat het slot niet van ijzer was,
maar van herinnering, trauma, shock.
Nu schrijf ik,
teken ik,
en draai langzaam
de sleutel om.
Reactie plaatsen
Reacties
♥️