De nacht zo stil,
alsof de wereld haar adem inhoudt.
De hemel helder,
uitgestrekt en oneindig,
gedrapeerd in een magische sterrendeken
die mijn ogen zacht streelt.
De geur van zomer,
zacht en warm,
een bries die mijn huid kust,
fluistert over verre reizen
en vergeten verhalen.
In de verte zingt een nachtvogel,
zijn stem een melodie
die het duister omhelst.
De bomen wiegen langzaam mee,
alsof ze de geheimen van de nacht
bevestigen met hun zachte geruis.
Kalm en sereen
draagt de stilte mij.
Mijn gedachten lossen op,
mengen zich met het glinsterende heelal
tot ik één word met de nacht,
een klein stukje eeuwigheid
in het grote, stille universum.
Reactie plaatsen
Reacties