De stilte in een wereld vol ruis

Wij leven in een wereld waar stilte geen luxe is. Waar je ook komt, er is overal lawaai. Lawaai door mensen geproduceerd want er is in ons landje te weinig natuur met natuurlijke lawaai. Verbouwingslawaai, lawaai van mensen die gewoonweg te luid zijn zonder rekening te houden met hun medemens. Lawaai in winkels van alle luide piepjes en geroeze moes van mensen dat nogal galmt door een supermarkt. Ik merk dat ik meer baat heb aan stilte of iets minder lawaai. Ik kan mij beter focussen wanneer er volledige stilte is. Daarom werk ik als developer ook het liefst 's avonds/ 's nachts wanneer het echt stil is. Stilte heb ik nodig om tot rust te komen, gewoon tot mijn eigen bewustzijn om goede keuzes te kunnen maken zonder gestoord te worden door externe ruis althans lawaai. Stilte heb ik nodig om productief te zijn.

Ik merk namelijk dat wanneer ik in een omgeving ben met te veel lawaai, te veel onnodige ruis, dat ik eigenlijk aan het vluchten ben voor de lawaai. Het slokt mijn energie op met alle gevolgen van dien. Ik wordt moe, prikkelbaar - al ben ik dat sowieso al heel snel wegens mijn hsp zijn. En als ik prikkelbaar ben, kan het twee kanten op gaan.... Of ik sluit mij af als een 'koele kikker' in mijn eigen bubbel óf de bom barst omdat mijn emmer te vol raakt. Gelukkig laat ik dat niet meer tot zo ver komen. In het verleden is mij dit weleens overkomen waardoor ik mensen begon af te snaaien of eigenlijk al luid in de winkel zeggen waarom mensen altijd zoveel lawaai in een supermarkt moeten maken. "Kan het niet een keer zachter??" En dan wordt je ook nog eens aangekeken alsof je een of andere gek bent die net uit een GGZ-instelling is ontslagen. Het gekke is dat men dan wel minder lawaai gingen produceren door minder luidruchtig te praten. Niet iedereen natuurlijk want je hebt van die mensen erbij zitten die daar ook maling aan hebben. Maar dat ter zijde...

Ik vind dat er maar weinig stilte te vinden is om ons heen. Daarom draag ik heel vaak wanneer ik de stad in moet, naar de supermarkt of zelfs een musea een headphone met noise cancelling. Niet omdat ik contactgestoord ben (oordeel van een ander) maar gewoon om al dat lawaai van een ander niet te willen horen.

Natuurlijk leef ik zelf ook niet altijd in volledige stilte. Ik ben ook geen heilige. Ook ik draai muziek en produceer leefgeluiden, net zoals mijn kinderen dat doen én de rest om ons heen. Maar ik én mijn kinderen houden altijd rekening met de medemens door bijvoorbeeld gewoon niet zo hard te praten in het openbaar. Waarom moet een ander datgene horen wat je te vertellen hebt over dat ene oh zo gezellige verjaardagsfeestje van die ene tante die je maar 1 x per jaar ziet. Rekening houden met je medemens..... Dit wordt vaak nogal gemist in deze individualistisch samenleving. Hoe lastig is het eigenlijk om gewoon een keer rekening met elkaar te houden door bijvoorbeeld minder luidruchtig te zijn in het openbaar, door minder hard te praten in het openbare vervoer, door gewoon niet handsfree te bellen zodat jan-en-alleman je zwaarmoedige of onzinnige telefoongesprekken te moeten aanhoren. Is dat allemaal om enige vorm van aandacht te vragen o.i.d.? Ik snap dat niet zo goed. En misschien wil dat ook niet snappen maar het mag wel minder luid. Ik raak hier vaak geirriteerd van, ook tijdens dit schrijven. En ik geloof ook dat er veel meer mensen zijn die hier moeite mee hebben en daardoor ook vaak met een lang-geirriteerde-gezicht die snelle boodschap te moeten halen om daarna zo snel mogelijk weer naar huis te gaan.

Ik merk dat wanneer er iets meer stilte is, dat er eindelijk ruimte komt voor jezelf, voor je eigen denken, je bewustzijn. Weten wat je écht wil in het leven en vooral ook de rust in jezelf terug kunnen keren. En dit is niet iets van de afgelopen maanden, jaren maar ik heb dit eigenlijk al van kinds af aan. Lawaai was er altijd wel, echter de laatste jaren is er gewoon meer lawaai. Het lijkt er op dat men hun kinderen niet meer fatsoenlijk opvoeden door geen rekening te houden met hun medemens. Ik bevind mij liever in een omgeving waar af en toe stilte ook de norm is. Waar je tot rust komt, zelf kunt nadenken om bijvoorbeeld tot creatieve oplossingen te komen of waar je wat dan ook baat bij hebt. Wat is dat toch? Waarom kunnen mensen dit zo moeilijk? Waarom gunt men elkaar niet iets meer rust? Is het dan zo lastig om wat minder luid te zijn en even in stilte terug te trekken? Wordt men daardoor onrustig van? Ja, men wordt daar onrustig van. Onrustig worden van de stilte omdat men dat niet meer kent of nooit heeft gekent. Of misschien ook wel maar zichzelf kwijt is geraakt in de waanzin van de alle hede daagse leven waar stilte een luxe is?  Het is ook helemaal niet raar dat mensen ansich behoorlijk vermoeid zijn en raken in een wereld vol ruis en lawaai is daar één van. Tegenwoordig zie je ook steeds meer mensen met headphones of subtiele pluggin ears om zich waarschijnlijk ook af te sluiten van de buitenwereld vol ruis. Laten wij met z'n allen gewoon minder lawaaierig zijn...

Ik kan hier wel uren over schrijven omdat alles ook wordt beïnvloed door bepaalde factoren in ieders leven. Wellicht voor een ander keer.

Het einde van mijn pleidooi.