De wereld lijkt soms een theater waarin iedereen zijn eigen hoofdrol speelt — met opsmuk, perfectie en zinnen die net iets té goed klinken. Ik loop er vaak langs, zonder mee te doen. Want wat gebeurt er als je níet meedraait in het spektakel?

In deze reflectie deel ik waarom ik steeds vaker kies voor eenvoud, ruimte en stilte — zonder façades.

Leven in een wereld vol "geweldige" façades

Soms voelt het alsof ik door een decor wandel. Een wereld waar iedereen zichzelf prachtig vindt, groots presenteert, en hun leven opvoert als een voorstelling. Waar kwetsbaarheid nauwelijks een podium krijgt — tenzij het strategisch en mooi verpakt is. GE-WEL-DIG!

Ik merk dat ik me steeds vaker terugtrek uit die hectiek. Ik was eigenlijk altijd wel zo geweest maar liet mij in het verleden toch aanpraten dat alleen leven niet voor mensen zijn gemaakt. Wij zijn kudde dieren en hebben mensen nodig om geliefd en gewaardeerd te voelen. Tot op zekere hoogte dan. Het moet wel gemeend zijn, wel écht zijn, als je snapt wat ik bedoel. Mijn bubbel is behoorlijk gekrompen en dat heb ik ook bewust gedaan. Niet omdat ik geen mensen wil, maar omdat ik rust wil. Authentieke verbinding, zonder franje. Geen gedoe van anderen, geen bemoeizucht, geen "goedbedoelde" nieuwsgierigheid die eigenlijk gaat over grip. En vooral: geen geslepen zinnen die bedoeld zijn om dichterbij te komen, maar niet om écht te luisteren.

Ik zie hoe de façade doorsijpelt — in gesprekken, in posts, in hoe mensen hun kinderen opvoeden tot kleine verlengstukken van hun eigen geweldige zelf. Ik wil daar niet in mee. Niet omdat ik mezelf niet waardeer, maar omdat ik niet geloof dat waardering begint bij volume. Ik leef liever klein, eerlijk en helder. Ik ben ook niet geweldig, niet perfect maar gewoon mezelf. Direct en zeg waar het op staat. Soms niet subtiel maar waarom zou ik? Waarom zou ik als vrouw zijnde altijd maar alles subtiel en netjes verwoorden - verpakt in datgene wat zij willen horen? Nee, die tijd heb ik gehad. Ik leef mijn leven zoals ik het wil - simpel, klein, eerlijk en helder. 

Toch voel ik ook de frictie. De mensen die niet kunnen verdragen dat ik mijn eigen leven vormgeef, zonder uitnodiging tot inkijk. De fluisteringen, de vragen via omwegen, zelfs het gebruiken van mijn kinderen als spiegel om iets van mij te vangen. Het is pijnlijk — vooral omdat ik weet dat ik mijn kinderen niet tegen alles kan beschermen maar wel behoeden en meegeven van levenslessen.

Maar ik kies er nog steeds bewust voor. Voor eenvoud boven indruk. Voor stilte boven spektakel. Voor een leven dat niet “geweldig” hoeft te zijn, maar waardevol. Waar ik bouw, groei, creëer — soms in het diepst van de nacht, soms in volle zon. En ik deel wanneer ik wil, met wie ik wil, niet wanneer de buitenwereld daar behoefte aan heeft. 

Ik ben niet van deze tijd, zeggen sommigen. Misschien hebben ze gelijk. Of misschien ben ik gewoon de herinnering aan een tijd waarin echtheid genoeg was. Misschien is het mijn bescheidenheid om niet geweldig te willen zijn? Begrijp mij niet verkeerd, ik ben héél trots op mezelf dat wat ik tot nu toe allemaal heb bereikt, dat ik dat ook gewoon heb gedaan zonder inkijk van anderen in mijn leven. Ik heb namelijk al te vaak bepaalde dingen met anderen gedeeld én daar heb ik een heleboel aan levenslessen aan over gehouden.  Ik heb geleerd om niet zomaar met alles en iedereen te moeten en willen delen. Niet om gewaardeerd te worden, laat staan om GE-WEL-DIG te willen zijn en gevonden worden. Ik houd er niet van om te pronken met wat ik heb bereikt, ik houd er niet van om te pronken hoe GE-WEL-DIG mijn kinderen wel niet zijn, ik houd er niet van om in het midden te staan om mijn GE-WEL-DIGE leven te bespreken met anderen. Wat ik er mee wil zeggen, is dat iedereen op zijn of haar authentieke wijze gewoon goed is. Geen overdreven GE-WEL-DIG-HEID. Wij zijn maar gewoon mensen. Waarom die overdreven theatrale masker dragen om GE-WEL-DIG te willen zijn? Waarom een ander het gevoel geven dat zij minder GE-WEL-DIG zijn? Wij doen allemaal ons best in deze overweldigde wereld waar ieder streeft naar perfectie en geweldigheid. En geloof mij.... de mensen die zichzelf GE-WEL-DIG vinden, zijn helemaal niet zo geweldig gelukkig. 

Het gras bij de buren is altijd groener toch?!