Wanneer begrijpen niet meer nodig is

Soms blijven er vragen rondspoken in je hoofd. Waarom? Hoe kon dit gebeuren? Waarom zag ik het niet eerder? Het leven met een emotioneel niet-beschikbare (ex-)partner laat vaak diepe sporen na. En soms... is begrijpen niet meer genoeg.

De drang om dit te begrijpen

In het begin wilde ik alles analyseren, verklaren, vatten. Alsof inzicht me zou bevrijden. Ja, ik heb meer inzicht gekregen in mezelf én nee, ik heb geen inzicht gekregen in de inmiddels ex-partner. Hoewel ik de waarom-vragen allang diep heb begraven, borrelt heel af en toe de waarom-vragen nog omhoog met de nodige emoties die daar bij komen - boosheid, teleurstelling en verdriet. Het mooie hieraan is dat dit een reminder is dat ik mij niet meer beschikbaar stel voor een emotionele niet-beschikbare partner. Waarom diegene emotioneel niet-beschikbaar is, is een antwoord die ik nooit zal weten en eigenlijk ook niet wil weten. Dat klinkt wellicht bekrompen maar er is een reden waarom ik dit soort types aantrek. Doordat ik veel meer inzicht in mezelf heb gekregen, stel ik mij niet meer open voor de emotionele niet-beschikbare mensen ansich. Ik kan gerust weer zeggen dat ik een aantal zgn. 'vriendschappen'/'situationships' aan het verwateren ben om ruimte te maken voor mensen die wel emotioneel beschikbaar zijn - goed kunnen luisteren zonder oordeel, het lef hebben om kwetsbaar op te stellen én vooral gewoon zichzelf te kunnen zijn. Ik heb geleerd dat de drang om alles te willen begrijpen niet gezond is voor je eigen welzijn. Het is oke, om bepaalde zaken te laten voor wat het is.

De vermoeidheid van eindeloze gesprekken

Ik merkte dat praten me op een gegeven moment meer leegzoog dan hielp. Ik heb eindeloos zitten praten met professionals, met vrienden maar ook met degene in kwestie. En werkelijk, het is héél vermoeiend om datgene te willen bespreken om begrepen te worden en vooral de ander te willen begrijpen. Men zegt vaak ook wel dat het verschil ook zit in geslacht: "mannen zijn namelijk heel simpel van aard en denken weinig na over de gevolgen van hun eigen gedrag - praten gewoon weinig én willen maar één ding" en "vrouwen zijn lastig, hebben last van emotionele onstabiliteit, zijn in alle opzichten te veel, praten te veel en willen te veel óf ze zijn altijd moe". Dit is natuurlijk alles over één kam scheren. Niet iedere man en vrouw is zo. Ik ken gelukkig genoeg mannen en vrouwen die niet zo zijn. Dit zijn dan wel mannen en vrouwen die na jaren ellende, uiteindelijk emotioneel stabiel zijn en dus ook emotioneel beschikbaar zijn voor de mensen in hun omgeving - meestal wanneer men de 40 is gepasseerd. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het heel lastig is om aan een dood paard te trekken. Je kan proberen om gesprekken te voeren om uiteindelijk begrepen te worden maar als diegene daar emotioneel niet voor openstaat of wil staan dan houdt dat natuurlijk een keer op.

Schrijven als uitlaatklep

Waar woorden in gesprekken tekortschieten, helpt schrijven mij om op mijn tempo te voelen, los te laten en op te ruimen wat vastzit. Dit doe ik eigenlijk al jaren - vanaf het moment dat ik mijn eerste dagboek met een slotje kreeg van mijn oma die helaas veel te jong is gestorven. Schrijven is voor mij de énige manier om te helen wat nog geheeld moet worden. Schrijven heeft mij heel veel nieuwe inzichten gegeven en zal dit ook blijven doen totdat ik niet meer schrijven kan. Door te schrijven maak ik ruimte in mijn 'hoofd', ruimte voor nieuwe creatieve ideeen - schrijven is mijn uitlaatklep.

Niet alles hoeft opgelost te worden

Soms is de grootste vorm van zelfzorg accepteren dat niet alles begrepen hoeft te worden om verder te gaan. Zo ben ik over het algemeen heel makkelijk geworden in los laten. De meeste mensen uit mijn netwerk vinden dat onbegrijpelijk dat ik bepaalde dingen zo makkelijk kan loslaten dat het in hun ogen nogal 'koel' overkomt, alsof ik geen gevoel heb. Integendeel, ik ben ook gewoon mens met een hoge mate van emotionele intelligentie. Dat zij dit zo zien, is natuurlijk niet mijn verantwoordelijkheid. Het is ook niet mijn taak om datgene wat bij een ander 'opgelost' te moeten worden, op te lossen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn/haar eigen gedrag ongeacht ieders situatie. Wat ik heb geleerd is, dat je eerst jezelf moet begrijpen vóórdat je een ander kan en wil begrijpen. Tot deze staat van bewustzijn moet je hoogstwaarschijnlijk al een heleboel ellende in je leven hebben meegemaakt. Uiteindelijk kom je op een leeftijd dat het niet meer allemaal hoeft opgelost te worden. Het enige wat nog telt is rust en je te omringen met mensen die op dezelfde frequentie zitten.

Ik schrijf niet om terug te kijken, maar om ruimte te maken voor wie ik nu ben en mag worden. En misschien, als je dit leest, herken je jezelf er ook in.

Let it end

Let it hurt

Let it heal

Let it go

Wat helpt jou los te laten? Schrijf je het van je af, of heb je een ander ritueel? Deel het gerust met me. Soms zit troost in herkenning.