Soms ontmoet je iemand die niet naar jou kijkt,
maar naar wat jij weerspiegelt.
Je ogen worden scherm,
je stilte een canvas voor de strijd die in hém woedt.
En daar sta je dan - afstandelijk, helder, niet uit kilte maar uit weten.
Want je hebt het spel gezien en besluit dit keer niet mee te dansen.
Wat hij verlangt is geen aanraking van jouw hart,
maar de glans van het ongrijpbare, het mysterie van iemand die niet buigt, niet grijpt, niet valt.
En in zijn verlangen ben jij geen mens, maar symbool.
Een trofee van controle. Een echo van verloren zekerheid.
Maar jij - jij blijft staan.
Niet als muur, maar als spiegel die niet langer verdraait wat waar is.
En misschien is dat de ware intimiteit: de keuze om niet gekozen te worden door wie jouw ziel niet écht ziet.
Reactie plaatsen
Reacties
Prachtig en herkenbaar!
😊