Er lag iets stil in mij,
bedolven onder lagen van tijd,
vergeten, verstopt,
niet verloren
alleen diep begraven.
Een fluistering van vroeger,
een vonk die ik doofde
voordat het vuur durfde spreken.
Geen ruimte. Geen recht.
Geen stem.
Tot jij weer sprak,
niet met woorden,
maar met herkenning.
En iets in mij bewoog,
kreunde zacht,
strekte zich uit
alsof het nooit echt sliep.
Nu schuilt er tinteling in mijn stilte,
een gloed onder mijn huid,
ik noem het geen hoop,
maar herken het als hunkering
die nooit écht verdween.
Reactie plaatsen
Reacties