We waren ooit een leger van liefde,
met dromen als wapens, toekomst als strijd.
Nu loop ik door ruïnes van herinnering,
waar jouw blik nog schaduwen achterlaten.
Jij verscheen, onverwacht, met een echo van vroeger,
iets dat ik voelde voordat ik het kon benoemen.
Alsof je blik vroeg om iets wat ik niet meer bezit.
Ik zie je verlangen naar nabijheid,
maar ik ben een grens geworden,
geboren uit woorden die staken,
en wonden die ik niet meer wil openen.
Je woorden hebben mij gesloopt,
je daden hebben mij gevormd.
Ik heb mezelf opnieuw gebouwd,
niet sterker, maar eerlijker.
Vergeving is geen brug terug,
het is een pad dat ik alleen bewandel.
Jij blijft daar, aan de overkant,
met je stille oorlog, en ik met de mijne.
En als dit de vrede is,
dan is het een wapenstilstand zonder hoop.
Een terrein vol herinneringen,
waar ik loop, alert, alleen.
We spreken niet, maar alles schreeuwt.
Jouw blik, mijn stilte, onze geschiedenis.
En wat tussen ons leeft, leeft zonder naam....
Een onbegrijpelijke stille oorlog
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi!!!!!!