Soms denk ik
Soms denk ik
dat ik niet gemaakt ben voor deze wereld,
alsof mijn ziel per ongeluk
in het verkeerde tijdperk is geland.
Een eerste dochter met te zware handen,
drager van stilte, drager van strijd.
Soms leef ik in de luwte,
waar niemand vraagt,
waar ik niet hoef te antwoorden.
De waanzin raast als een storm buiten,
maar ik zoek dekking in mijn binnenwereld.
Soms wil ik verdwijnen
naar een plek waar je mag leven
volgens het ritme van je eigen hartslag,
waar gevoel niet zwakte is,
maar een richtingaanwijzer.
Soms kijk ik naar deze wereld
en vraag ik me af
of ik niet gewoon één van de makke schapen ben,
gevangen in een systeem
dat nooit voor mij gebouwd is.
Soms denk ik:
was ik maar geen vrouw
met een lichaam dat iedere maand stormt,
met een stem die wordt gesmoord
door eeuwen van "doe maar normaal".
Soms denk ik:
waarom moet ik alles voelen,
alles dragen,
alles begrijpen
zonder dat iemand echt ziet
hoe zwaar het is.
Soms denk ik gewoon:
nu even niet.
Laat mij maar dwalen
in gedachten die te groot zijn
voor deze kleine wereld.
Maar zelfs dan,
in de schaduw van al die 'soms',
adem ik nog.
En schrijf ik.
En vind ik mezelf
in zinnen die niemand
van me af kan nemen.
Reactie plaatsen
Reacties